قَالَ النَّبِىُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ : كُلُّ خَلَّةٍ يُطْبَعُ عَلَيْهَا الْمُؤْمِنُ إِلَّا الْخِيَانَةَ وَالْكَذِبَ. (فيض)
رسول الله أفنديمز ( ﷺ ) بيوردولر : مؤمنين ، هر حصلتى حوى أدينه بلر . ( طابعتنده بعضى قصورلر اولابلر ) آنجق حيانت و يالانجلق مستثنى ( بو إيكيسى ، مؤمنين طابعتنده آصلا بولنماز ) . "
Resûlullah Efendimiz sallallâhü aleyhi ve sellem buyurdular: “Mümin, her hasleti huy edinebilir (tabiatında bazı kusurlar olabilir) ancak hıyanet ve yalancılık müstesnâ (bu ikisi, müminin tabiatında aslâ bulunmaz).
(Münâvî, Feyzu’l-Kadîr)
Hicrî: 26 Safer 1445 Fazilet Takvim
AİLE ARASINDAKİ SIRRI YAYMAKTAN SAKININ!
Bir mümin, hanımı ile arasında geçen konuşma ve fiilleri veya eşinin bir kusurunu veyahut dinimizce gizlenmesi gerekli görülen bir iyiliğini, güzelliğini başka insanların yanında konuşmamalıdır. Bunları konuşan kimse, kıyamet günü Allâhü Teâlâ indinde mevki olarak insanların en kötüsü ve emanetine en büyük hıyâneti yapan kimse vaziyetinde olacaktır. Binâenaleyh böyle bir sırrı ifşâ etmek, haramdır.
Resûlullah Efendimiz sallallâhü aleyhi ve sellem, kıyamet gününde Allâhü Teâlâ indinde mevkii en kötü olacak insanlardan birisinin, hanımı ile mübaşerette (zevciyet muâmelesinde) bulunup sonra da bu sırrını başkalarına anlatan kimse olduğunu haber vermişlerdir.
Diğer bir rivâyette de bu kişinin, Allâhü Teâlâ indinde emanetine en büyük hıyâneti yapan kimse olduğu bildirilmiştir.
Büyük âlimlerden İbn-i Melek (rah.) demiştir ki: “Zevc ve zevceden her birinin sözü veya yaptığı, diğerine bir emanettir. Birinin, başkalarına söylenmesini çirkin ve kerih gördüğü şeyi, diğeri anlatmaya kalkarsa ona ihanet etmiş olur.”
Nitekim Allâhü Teâlâ, Nisâ Sûresi’nin 148. âyet-i celîlesinde -meâlen-: “Allâhü Teâlâ, çirkin sözün açıkça söylenmesini sevmez...” buyurmuştur.
Tâbiîn’den Ahnef bin Kays (rah.), “Arkadaşlarınız arasındaki konuşmalarınızda, eşlerinizden ve yediklerinizden bahsetmekten sakının. Kişiye kötülük olarak, bu ikisinden bahsetmesi yeter.” demiştir. Nitekim bir kimse, arkadaşına, “Eşimden ayrılmak istiyorum!” demiş. Arkadaşı, “Sebebi nedir?” diye sormuş. O da “Eşimin kusurunu size nasıl söyleyebilirim?” demiş. Ayrıldıktan sonra yine sormuşlar. “O artık bana yabancıdır. Yabancı bir kimsenin ayıbını, açıklayamam.” diye cevap vermiş.
İbnü’l-Arabî Hazretleri de demiştir ki: “Nefsin en büyük hastalıklarından birisi, -doğru da olsa- her sözü her yerde söylemeye azmetmesidir. Bunun ilacı ise her bir sözü, söyleneceği en uygun yeri bilip orada söylemektir.”
Hicrî: 26 Safer 1445 Fazilet Takvim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder