عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللهِ رَضِيَ اللهُ عَنْهُمَا قَالَ : كُنَّا مَعَ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَارْتَفَعَتْ رِيحٌ خَبِيثَةٌ مُنْتِنَةٌ فَقَالَ: أَتَدْرُونَ مَا هَذِهِ؟ هَذِهِ رِيحُ الَّذِينَ يَغْتَابُونَ الْمُؤْمِنِينَ. (خد)
رسول الله ( ﷺ ) بيوردولر : رسول الله أفندمز ( ﷺ ) إيله برابر إيكن بيس و جركين بر قوقى يوكسلدى . بونون أؤزرينه بيغمبريمز ( ﷺ ) : " بو نه در بلرمسنز ؟ بو ، مؤمنلرين غيبتنى أدنلرين قوقوسيدر . " بويوردولر . "
Câbir bin Abdullah (r. anhümâ)’dan rivâyet olundu, o dedi ki: Resûlullah Efendimiz (s.a.v.) ile beraber iken pis ve çirkin bir koku yükseldi. Bunun üzerine Peygamberimiz (s.a.v.): “Bu nedir bilir misiniz? Bu, müminlerin gıybetini edenlerin kokusudur.” buyurdular.
(Buhârî, el-Edebü’l-Müfred)
Hicrî: 25 Zilhicce 1442 Fazilet Takvim
GIYBET DİNLEMEK VE GIYBETİN TEVBESİ
Gıybet, bir kimseyi yanında bulunmadığı bir vakitte hoşuna gitmeyecek şey ile anmaktır. Eğer kötülediği şey, o kimsede varsa gıybet olur. Yoksa iftirâ olur ki bu daha büyük günahtır.
Gıybet dinleyen kimse, gıybet edene mâni olmadıkça gıybetin günahından kurtulamaz. Eğer gıybet yapanın şerrinden korkarsa, kalbiyle inkârda bulunması gerekir. Şayet kalkıp gitmek veya başka bir söz ile mevzuyu değiştirebilmek mümkün iken bunları yapmazsa, yine gıybetin günahına ortak olur.
Hadîs-i şerîflerde şöyle buyurulmuştur:
“Gıybeti dinleyen, gıybet yapanlardan birisidir.”
“Kim arkasından gıybet edilen bir kardeşini müdafaa ederse, Allâhü Teâlâ, onu cehennem ateşinden korur.”
İnsanların sakınması için fâsıkın; açıkça günah işleyenin ve fâcirin; itikâdı bozuk kimsenin fena hâllerini söylemek sevaptır. Bir köy veya mahalle ahalisinin bazı fena hâllerini söylemek de gıybet olmaz. Herkesi değil, o işi yapanları kastettiğinden, kimlerden bahsettiği bilinmez.
Nikâh, yolculuk, ortaklık, komşuluk, emanet teslim etmek gibi şeyler için bir kimse hakkında kendisine bir şeyler sorulduğunda söylediği doğru şey gıybet olmaz.
Bir müşterinin sahte para verdiğini görenin, bundan sakındırmak için söylemesi gıybet olmaz.
Gıybetin tevbesi, gıybet ettiği kimseden affetmesini istemektir. Onu bulamazsa onun keffareti istiğfâr ve tevbe etmek ve pişman olmaktır. Eğer mümkün ise gıybet ettiği şeylerin hepsini ona bildirip affetmesini istemeli ve Allâh’tan af talep edip tevbe etmelidir. Ancak eğer bildirmesi dargınlık gibi bir fitneye sebep olacak ise bildirmemelidir.
Gıybet ettiği kimse ölmüş ise vârislerinden helâllik istemesi gerekmez. Onun keffareti pişmanlık, tevbe ve istiğfârdır.
Hicrî: 25 Zilhicce 1442 Fazilet Takvim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder